Παραδοσιακά πάντως, η Τσικνοπέμπτη απαιτεί κόκκινο κρέας (κυρίως χοιρινό) ή έστω κόκκινο κρασί, καθώς το κόκκινο χρώμα είναι αποτροπαϊκό των βλαπτικών δυνάμεων που εποφθαλμιούν τη χαρά της ημέρας. Γι’ αυτό και την Τσικνοπέμπτη βγαίνουν στο τραπέζι και πολλοί μεζέδες, όχι πάντα κρεατινοί, που συνοδεύονται με άφθονο κρασί και ανοίγουν την όρεξη για την κρεοφαγία που θα ακολουθήσει. Τουρσιά, συντηρημένα καλοκαιρινά λαχανικά αλλά και φρέσκα της εποχής, όπως οι αγκινάρες με τον μάραθο, είναι χαρακτηριστικοί μεζέδες της Τσικνοπέμπτης.
Είναι ημέρα που η καθημερινή πάστρα και η καθαριότητα της κουζίνας πάνε περίπατο, αφού τα σκεύη θα γεμίσουν με τα νόστιμα λίπη των τσικνισμένων φαγητών. Στην Κεφαλονιά συνήθιζαν «να γανώνουνε τσι παλάμες τους από κάποια παδέλα ή πινιάτα και μετά να γανώσουνε το πρόσωπό τους ή των φίλων ή συγγενών, να γίνουν μόροι για να αποτρέψουν το κακό».
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαστρονόμος, τεύχος 216.