Θέμα :«Δημόσια Ωνάσεια Σχολεία (ΔΗΜ.Ω.Σ.)»
Θέλω σε αυτό απλώς να προσθέσω ότι πέρα από την κρατική χρηματοδότηση, θα προστεθούν και άλλα χρήματα στην πορεία από τον ιδιωτικό τομέα. Και ήδη έχουμε μιλήσει και με χορηγούς για να μπορέσουν να επενδύσουν σε συγκεκριμένες σχολικές υποδομές…
Θέλουμε να προσελκύσουμε και να ξαναγεννηθεί αυτή η κουλτούρα των δωρητών στο κράτος και νομίζω ότι τα σχολεία αποτελούν πεδίον δόξης λαμπρό για να μπορέσει αυτό να επιτευχθεί.
Συνέντευξη K. Πιερρακάκη στις 8-1-202 στο capitol.gr
Στις 17/12/2024 ανακοινώθηκε νομοθετική παρέμβαση για την ίδρυση και λειτουργία 22 Δημοσίων Ωνάσειων Σχολείων , αντίστοιχων με τα «πρότυπα» που λειτουργούν σήμερα, σε 11 «υποβαθμισμένες περιοχές» της επικράτειας. Δεν πρόκειται για καινούρια σχολεία αλλά για την αξιοποίηση υφιστάμενων δημοσίων σχολείων, με τη χορηγία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας του ιδρύματος Ωνάση.
Τα ΔΗΜΩΣ θα υπάγονται διοικητικά στον οικείο Διευθυντή Εκπαίδευσης και θα ακολουθούν το πρόγραμμα των Πρότυπων Σχολείων, το οποίο δύναται να προσαρμόζεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, μετά από εισήγηση της Διοικούσας Επιτροπής των Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων (η Επιτροπή αυτή αποτελείται από 5 μέλη του υπουργείου και 4 του ιδρύματος Ωνάση) και γνώμη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Επιλέχθηκαν σχολικές μονάδες σε περιοχές με «κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις» όπως δήλωσαν οι αρμόδιοι, και οι οποίες δεν γειτνιάζουν με υφιστάμενα Πρότυπα Σχολεία, ενώ βρίσκονται σε γεωγραφικές ενότητες με πληθυσμό τουλάχιστον 70.000 κατοίκων. Το ίδρυμα Ωνάση έχει δεσμευτεί να διαθέσει έως 1.000.000 ευρώ ανά σχολική μονάδα για την αναβάθμιση και βελτίωση των υποδομών και έως 500.000 ευρώ ανά σχολική μονάδα και ανά σχολικό έτος για την ενίσχυση δράσεων και την κάλυψη δαπανών. Ακόμα, θα διαθέσει το ποσό των 6.000.000 ευρώ για την κάλυψη έκτακτων δαπανών που θα προκύψουν από τη λειτουργία του δικτύου των Ωνάσειων Σχολείων, όπως και την επιπλέον αμοιβή που θα λαμβάνουν οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι θα εργάζονται στα σχολεία αυτά. Επίσης, θα μπορεί με δικές του δαπάνες, να ενισχύει μια σχολική μονάδα με δικό του ή πρόσθετο προσωπικό που θα επιλέγει ελεύθερα. H «αειφορεία» του «εγχειρήματος» εξασφαλίζεται και από την ακόλουθη ανακοίνωση: «Ρητά συμφωνείται οι όροι της παρούσας Σύμβασης Δωρεάς να υπερισχύουν κάθε αντίθετης διάταξης της εκάστοτε ισχύουσας νομοθεσίας και κανονιστικού πλαισίου». Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή των μαθητών και μαθητριών θα γίνεται με εξετάσεις στην Α΄ γυμνασίου και την Α΄ λυκείου, ενώ οι εκπαιδευτικοί που θα επιθυμούν να εργαστούν εκεί θα επιλέγονται μέσω ειδικών κριτηρίων, θα αξιολογούνται συνεχώς και θα έχουν πεπερασμένη θητεία. Τα ΔΗΜΩΣ, μας λένε, θέλουν να προωθήσουν την αριστεία και την καλλιέργεια σύγχρονων δεξιοτήτων. Όπως υποκριτικά δηλώνουν οι εμπνευστές τους: «Σκοπός τους είναι να ανέβει το εκπαιδευτικό επίπεδο όλων των μαθητών και μαθητριών της χώρας και κυρίως αυτών που το επιθυμούν ακόμα περισσότερο, που θέλουν να έχουν πρόσβαση σε ένα ακόμα καλύτερο σχολείο και που έχουν και τα εφόδια για να έχουν αυτή την πρόσβαση, αλλά δεν έχουν τα οικονομικά μέσα.»
Στις 29/1/2025 το θεσμικό πλαίσιο και η σύμβαση κυρώθηκαν στο κοινοβούλιο με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Όπως ανακοινώθηκε από τους εκπροσώπους του κρατικού μηχανισμού (τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Παιδείας), του κεφαλαίου (τον διευθυντή του ιδρύματος Ωνάση) και των τοπικών αρχών (τα σχολεία υποβάλλονται ότι επιδιώκουν να ενισχύσουν τις «υποβαθμισμένες περιοχές».
Έτσι, μετά την εισαγωγή του θεσμού του Διεθνούς Απολυτηρίου (International Baccalaureate, ΔΑ-IB), του οποίου η εφαρμογή δρομολογείται στην Ανατολική Αττική (Μουσικό Λύκειο Παλλήνης) και σε άλλα πρότυπα Λύκεια, ανοίγοντας την πόρτα για την καλλιέργεια επιπλέον ταξικών διακρίσεων και κατάφορων αδικιών, έρχεται η δημιουργία των Ωνάσειων σχολείων να κλιμακώσει την αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι θεσμοί αυτοί όχι μόνο εντείνουν τις ανισότητες στην πρόσβαση στη γνώση για όλους, αλλά διαμορφώνουν ένα σχολείο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς και όχι στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και της νεολαίας, υπονομεύοντας περαιτέρω το θεμελιώδες δικαίωμα στη μόρφωση.
Ασφαλώς, τα Ωνάσεια σχολεία δεν είναι τυχαίο ότι έχουν επιλεχθεί στις περιοχές των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων (από πλευράς ταξικής σύνθεσης του πληθυσμού), για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους. Επιδίωξη είναι, να διαχωριστούν πρόωρα οι μαθήτριες και οι μαθητές που έχουν καλές σχολικές επιδόσεις, άρα και υψηλότερες πιθανότητες μελλοντικών εκπαιδευτικών επιτυχιών (εισαγωγή στα πανεπιστήμια) και εργασιακών προοπτικών (επιστημονικό προσωπικό, στελέχη επιχειρήσεων, προϊστάμενοι δημόσια διοίκηση κ.α.), από τις υπόλοιπες ανειδίκευτες εργασίες (χειρωνακτικές, γραφείου, υπηρεσίες, εστίασης, τουρισμού κ.α.), χωρίς να χρειάζεται να δαπανηθούν κονδύλια και να δοθεί έμφαση στην εκπαίδευσή τους. Η προβαλλόμενη «αριστεία» των Ωνάσειων θα σημάνει τη μετατροπή των υπολοίπων σχολείων σε «χωματερές» και «πάρκινγκ» παιδιά .
Μετά τα νομοθετήματα των προηγούμενων ετών σχετικά με την αναμόρφωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (όριο φοίτησης (ν+2), κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, προσπάθεια εγκατάστασης συστημάτων ελέγχου και πανεπιστημιακής αστυνομίας (Ο.Π.Π.Ι). (τράπεζα θεμάτων, περιορισμός των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, ουσιαστικά «πανελλαδικές εξετάσεις» σε όλες τις τάξεις του λυκείου με τη θέση του «εθνικού απολυτηρίου»), η απαίτηση του σχολείου-μηχανής εντείνεται. Το εξετασιοκεντρικό μοντέλο, βασισμένο στην αποστήθιση και στην βαθμοθηρία, με όρους διαρκούς αξιολόγησης, γίνεται όλο και πιο επιθετικό, μεγαλώνοντας την ασφυξία και την αλλοτρίωση που νιώθουν τα παιδιά, πολλά από τα οποία έχουν φτάσει στο σημείο να παρακολουθούν φροντιστήρια από το δημοτικό.
Με δεδομένη την υποχρηματοδότηση των γενικών δημόσιων σχολείων και του παρωχημένου αναλυτικού τους προγράμματος θεωρούμε πιθανό σενάριο αρκετά παιδιά να επιθυμούν να φοιτήσουν σε ένα σχολείο που δεν πέφτουν τα ντουβάρια του και έχει σύγχρονες εγκαταστάσεις. Ή να θέλουν να φοιτήσουν σε ένα σχολείο που θα τους δίνει τη δυνατότητα μέσω του Εθνικού Απολυτηρίου να περνάνε στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις. Την ίδια στιγμή, με γνωστές τις οικονομικές δυσκολίες που τα περισσότερα νοικοκυριά αντιμετωπίζουν, οι υποσχέσεις για δικτύωση, υποτροφίες και καριέρες του Ιδρύματος Ωνάση θα δίνουν έξτρα κίνητρο. Η προϋπόθεση των εξετάσεων για την εισαγωγή τους, όμως, απαιτεί από τα παιδιά αυτά να προετοιμαστούν στην ε΄και την στ΄δημοτικού για το Ωνάσειο γυμνάσιο ή αντίστοιχα στο γυμνάσιο για το Ωνάσειο λύκειο. Αυτό σημαίνει οικονομική επιβάρυνση λόγω φροντιστηρίων για τις οικογένειες, κούραση και στρες για τα παιδιά, ανταγωνιστικότητα μεταξύ συμμαθητών και συμμαθητριών. Επιπλέον, η πιθανή «αποτυχία» κάποιων υποψηφίων που μπορεί να τους ακολουθεί ως στίγμα, οι αλλαγές στους μαθητικούς πληθυσμούς, η διάλυση των παρεών και η καθημερινότητα σε ένα σχολείο που καταρρέει, ενώ το διπλανό του «λάμπει», γεννάει το αίσθημα της απόρριψης και της αυτοϋποτίμησης με όρους κοινωνικού δαρβινισμού. Τέλος, τα παιδιά που φοιτούσαν σε σχολείο που μετατράπηκε σε Ωνάσειο και δεν κατάφεραν να περάσουν στις εξετάσεις εισαγωγής, θα αναγκαστούν να αλλάξουν σχολική μονάδα σε περιοχές, όμως, όπου ο πληθυσμός των μαθητών και μαθητριών είναι ήδη αυξημένος και οι αίθουσες γεμάτες. Άρα, δεν αποκλείεται να αναγκαστούν να μετακινηθούν ακόμα πιο μακριά σε σχέση με την κατοικία τους.
Είναι γεγονός ότι και πριν από όλες αυτές τις αλλαγές, η φήμη του κάθε σχολείου χαρακτήριζε τη γειτονιά στην οποία βρισκόταν αλλά και το ανάποδο. Αυτό είναι λογικό, γιατί κάθε σχολείο είναι ένα ζωντανό οικοσύστημα άμεσα συνδεδεμένο πολιτισμικά και ταξικά με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει. Η αυτονομία της σχολικής μονάδας, όμως, η οποία είναι ρητός στόχος του υπουργείου και αφορά κυρίως την οικονομική πλευρά του σχολείου και όχι τόσο την παιδαγωγική ή τη διοικητική και το πλάνο της ελεύθερης επιλογής σχολικής μονάδας από γονέα, ωθούν στην υιοθέτηση περαιτέρω τεχνικών του ιδιωτικού μάνατζμεντ. Τα σχολεία θα πρέπει να έχουν υψηλή βαθμολογία, ώστε να είναι θελκτικά προς τους χορηγούς και τους γονείς. Οι χορηγοί θα βελτιώνουν τις υποδομές του σχολείου, οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν τα παιδιά τους να είναι «καλοί» μαθητές, ώστε να τους δεχτούν στο σχολείο που θέλουν ή τουλάχιστον να παραμείνουν σε αυτά, οι «καλοί» μαθητές θα ανεβάζουν τη βαθμολογία του σχολείου, ώστε αυτό να είναι θελκτικό για τους χορηγούς και τους γονείς και πάει λέγοντας. Ένας φαύλος κύκλος, που, πέρα της μετάλλαξης της μαθησιακής διαδικασίας, σταδιακά θα επηρεάζει τον πληθυσμό της εκάστοτε γειτονιάς, μιας και οι οικογένειες των «κακών» μαθητών που δε θα γίνονται δεκτά, ή και που δε θα μπορούν στην πορεία της φοίτησής τους να ακολουθήσουν ένα μοντέλο που απαιτεί υψηλές βαθμολογίες σε τεστ και συνεχή αναβάθμιση των δεξιοτήτων τους, πιθανώς να χρειάζεται να μετακομίσουν σε γειτονιές με όχι και τόσο «καλά» σχολεία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην Αγγλία εταιρείες realestate συνεργάζονται (δηλαδή γίνονται χορηγοί) με σχολεία της περιοχής ενδιαφέροντός τους, ώστε σε δεύτερο χρόνο να ανεβούν οι αξίες των ακινήτων που διαχειρίζονται. Τα Ωνάσεια και τα πρότυπα έρχονται να νομιμοποιήσουν «επιστημονικά» με φαιδρό και κοινωνικά με κανιβαλιστικό τρόπο, την ύπαρξη διαφορετικών κατηγοριών σχολείων και μαθητών.
Εκτός από τη διαβάθμιση των μαθητών, τα Ωνάσεια σχολεία και το ιδεολόγημα της «αριστείας», θα επιφέρουν εξηγήσεις τη διαβάθμιση των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί που θα επανδρώσουν αυτά τα σχολεία θα πρέπει να έχουν επιπλέον τίτλους σπουδών από το πτυχίο τους (μεταπτυχιακά, διδακτικά, εκπαιδευτικά σεμινάρια), να έχουν διακριθεί , να έχουν ακαδημαϊκό ενδιαφέρον συγγραφικό έργο (εκπόνηση εργασιών), να έχουν εμπειρία στη διαχείριση πολλών διαφορετικών περιπτώσεων. Γι’ αυτά τα προσόντα θα πρέπει φυσικά να αξιολογηθούν και να εγκριθούν, την ίδια στιγμή που οι αγώνες των εκπαιδευτικών ενάντια στην κρατική αξιολόγησή τους τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο. Οι εκπαιδευτικοί δεν υποχωρούν και η κυβέρνηση εντείνει την πίεση, τα πειθαρχικά, τις απειλές στέρησης μισθού και μη μονιμοποίησης κ.α.
Η οικονομική ενίσχυση των σχολείων αυτών από το Ίδρυμα Ωνάση (σύμφωνα με τις δηλώσεις), αν υπάρξει και για όποιο ποσό τελικά θα δοθεί, ισχύει για όσο διαρκεί το επιχειρηματικό ενδιαφέρον και μετά, όταν αποχωρήσει, αφήνει καμένη γη, όπως συμβαίνει συνήθως, όπου έχει εφαρμοστεί το μέτρο (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία κλπ)
Η αξιολόγηση που προσπαθεί να εφαρμόσει το υπουργείο παιδείας, είναι αυθαίρετη, αβάσιμη επιστημονικά, και επιβεβλημένη με απειλές. Ταυτόχρονα, αγνοεί εσκεμμένα την πολυπλοκότητα και τον πλούτο των σχέσεων που εμπεριέχει η μαθησιακή διαδικασία. Μια διαδικασία που αφορά τη συνολικότερη ψυχοκοινωνική και γνωστική ανάπτυξη των παιδιών και επηρεάζεται από τόσους πολλούς παράγοντες (οικονομικούς, πολιτισμικούς, ψυχολογικούς, υλικοτεχνικούς, κτλ) που πολλές φορές ούτε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν αντιλαμβάνονται στο σύνολό τους. Εμπλέκει υποκειμενικότητες μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων, που φέρνουν όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους και της κοινωνικής τους πραγματικότητας. Αυτά τα αναφέρουμε, γιατί η «κουλτούρα» που διαπνέει την αξιολόγηση είναι κοινή με αυτήν των ΔΗΜΩΣ: Ποσοτικοποίηση της μορφωτικής διαδικασίας, αποπλαισίωση από τους κοινωνικούς παράγοντες, κατηγοριοποίηση. To σχήμα είναι κάπως έτσι: η αξιολόγηση βαθμολογεί τη λειτουργία του σχολείου, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές/μαθήτριες, χωρίς να συνεκτιμά τις ποιοτικές διαστάσεις της εκπαίδευσης. Αυτή η αποπλαισιωμένη διαδικασία αποδίδει την ευθύνη αυτών των βαθμολογιών μόνο στους εκπαιδευτικούς και στις ικανότητες των μαθητών/μαθητριών να γράψουν καλά στα σταθμισμένα τους τεστ (βλ. PISA). Οι σχολικές μονάδες ταυτίζονται με τις βαθμούς αυτούς, οι οποίοι αυτονομούνται με ένα «φυσικό» τρόπο και κατηγοροποιούν σε «καλά» και «κακά» τα σχολεία -τα οποία με τη σειρά τους μπαίνουν στην κούρσα βελτίωσης των βαθμολογιών αυτών, δίνοντας βάση μόνο σε δείκτες και αποτελέσματα, ώστε να αξιολογηθούν καλύτερα. Το παραπάνω σχήμα μαζί με την αυτονόμηση της σχολικής μονάδας, την ελεύθερη επιλογή γονέα και τη διαμεσολάβηση της ιδεολογίας της «αριστείας» και των στερεοτύπων για τους δημόσιους υπαλλήλους, οδηγούν στην κοινή με τα Ωνάσεια σχολεία «κουλτούρα», στην οποία αναφερόμαστε. Αυτή που υιοθετεί τεχνικές του ιδιωτικού μάνατζμεντ, που προωθεί την εκπαίδευση ως καταναλωτικό προϊόν, που φιλτράρει μαθητές και μαθήτριες, που θέτει τους εργαζόμενους/εργαζόμενες σε επισφαλείς θέσεις, που κυνηγάει χορηγούς, που βάζει το κάθε σχολείο μόνο του ενάντια στα άλλα σε μια κούρσα που θυμίζει την αγορά και τις επιχειρήσεις. Δε θα μπορούσαν να υπάρξουν τα Ωνάσεια σχολεία αν δεν είχε προηγηθεί η αξιολόγηση. Είτε ως εφαρμοσμένη πρακτική του κράτους, είτε ως ιδεολόγημα.
Πέρα από τα αυτονόητα οφέλη που θα έχει το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο θα ξεπλένει τόσο τα έσοδα του όσο και το όνομα του και θα αναβαθμίσει τον ρόλο ως παράγοντα που επηρεάζει τις κρατικές πολιτικές, πέρα από τις έξτρα οικονομικές απολαβές που θα έχουν τα στελέχη και οι εκπαιδευτικοί των Ωνάσειων σχολείων, πέρα από τις καριέρες που θα χτιστούν, πέρα από τα έσοδα των φροντιστηρίων προετοιμασίας για τις εξετάσεις εισαγωγής, αλλά και της υποστήριξης για τις αναβαθμισμένες απαιτήσεις του ίδιου του αναλυτικού προγράμματος του Ωνάσειου σχολείου, πέρα από το δίκτυο μεταξύ Ωνάσειων σχολείων, πανεπιστημίων, ιδρυμάτων, εταιρειών και ερευνητικών προγραμμάτων, βασικός κερδισμένος βγαίνει ο κυρίαρχος λόγος για την εκπαίδευση: Η καθιέρωση της «αριστείας», της ατομικής ευθύνης και του ανταγωνισμού ενώ υπονομεύονται οι αντιδράσεις γονέων και μαθητών ως φερέφωνα των συνδικαλιστών και οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος ως κωλύματα ενός κρατικοδίαιτου παρωχημένου παρελθόντος.
Αυτό που θα έχουμε είναι «φυσικοποιημένες» κατηγορίες σχολείων, εκπαιδευτικών, παιδιών, εργαζομένων, γειτονιών, ζωών. Αν θες να αλλάξεις κατηγορία θα πρέπει να εντατικοποιηθείς και να πειθαρχήσεις. Να νικήσεις τον διπλανό σου, γιατί η πίτα δε φτάνει για όλους. Να «προσπαθήσεις» παραπάνω..
Τελειώνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ότι οι αντιδράσεις στην ίδρυση των Ωνάσειων σχολείων και ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση αποτελούν κομμάτια της ίδιας προσπάθειας να μη χειροτερέψει η ζωή χιλιάδων παιδιών και εκπαιδευτικών. Κοινός σκοπός είναι-ή θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον- να αναδειχθούν οι ταξικοί φραγμοί που προκύπτουν και ο κίνδυνος να νομιμοποιηθεί μια διαδικασία που κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους από μικρή ηλικία και γκετοποιεί γειτονιές.
Την ώρα που το κεφάλαιο κερδίζει ασύστολα και το κράτος γεμίζει τα ταμεία του από τους έμμεσους και άμεσους φόρους, μειώνοντας παράλληλα τα κονδύλια για τομείς όπως η παιδεία και η υγεία, δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης φτωχοποιούνται όλο και περισσότερο . Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζονται τέτοιες χορηγίες όπως αυτή του ιδρύματος Ωνάσης ως ευεργεσίες και δημιουργείται ευρύτερα η διαρκής επίκληση για ιδιωτικές επενδύσεις και επενδύσεις. Με δυο λόγια αυτοί που μας ξεζουμίζουν εργασιακά και φορολογικά και αποδυναμώνουν τη ζωή μας, παρουσιάζονται ως σωτήρες.
Είναι οι ίδιοι που, θέλοντας να ορίζουν τις ζωές μας, ισχυρίζονται πως η αμφισβήτηση, η αντίσταση, οι συλλογικοί αγώνες είναι μάταιοι. Πως το να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για έναν άλλο καλύτερο κόσμο είναι ένα ρομαντικό αδιέξοδο. Πώς η ατομική προσπάθεια του καθενός και της καθεμίας να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα, μέσα σε ένα περιβάλλον «υγιούς ανταγωνισμού»(;!) «όλων εναντίον όλων» είναι η μόνη προοπτική. Ας τους διαψεύσουμε. Ας αυτοοργανωθούμε διεκδικώντας όχι μόνο καλύτερους όρους εκπαίδευσής μας αλλά μια ολόκληρη ζωή, έναν ολόκληρο κόσμο.
- ΚΑΝΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ σε ΙΔΙΩΤΕΣ! ΟΧΙ στα ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
- ΟΧΙ στην ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΧΟΛΕΙΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ-ΜΑΘΗΤΩΝ με ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ των μορφωτικών ΑΝΑΓΚΩΝ και ΑΥΞΗΣΗ των ΤΑΞΙΚΩΝ φραγμών
- ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ για ΟΛΑ τα ΠΑΙΔΙΑ με ΒΑΣΗ τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ και ΛΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!
Για το ΔΣ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Βαρδαραμάτος Βαγγέλης
Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Παύλου Κατε
