Ο Έρωτας
Ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Όταν η Άντζελα Δημητρίου εξομολογείται « Φταίει ο έρωτας για ότι μου συμβαίνει , φταίει ο έρωτας που ακόμα με τρελαίνει», συναντάει το χορό της τραγωδίας του Σοφοκλή «Αντιγόνη» που στο γνωστό στάσιμο τραγουδάει: « Έρωτα ανίκητε στη μάχη[…] κανείς δε 
σου γλυτώνει, μήτε θνητός, μήτε θεός αθάνατος. Φωλιάζεις στο κορμί και το τρελαίνεις». Και ενώ η Σαπφώ κλαίει ερωτοχτυπημένη για τη μαθήτριά της «Σε φωνάζω Γογγύλα, έλα πάλι εδώ…», ο Αγγελάκας, 2.600 χρόνια μετά, επιβεβαιώνει την τραγωδία του έρωτα με ροκ διάθεση: « Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί, είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή». Ο έρωτας πονάει και εμπνέει. Γεννά, από τα αρχαία χρόνια, τραγούδια, τις περισσότερες φορές πονεμένα… «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Γιατί η καψούρα δεν είναι παίξε γέλασε!
Συνοδεύεται με ανορεξία: «Ούτε ένα μύγδαλο ψωμί στο στόμα μου δεν μπαίνει και τ’ όνομά σου μελετώ και κείνο με χορταίνει», με αϋπνία: «Το βράδυ σαν πέσω στο έρμο κρεβάτι, ο ύπνος τα μάτια μου δεν κλείνει ποτέ», φθάνει τον ερωτοχτυπημένο στα όρια της τρέλας: «Εσύ θα με τρελάνεις , θα με πεθάνεις, με τις φιγούρες σου ράκος με κάνεις», αλλά και της ανυπαρξίας: « Αν μ αγαπάς κ’ ειν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω»
Γεννά ζήλια και αισθήματα ιδιοκτησίας :«Ζήλεια μου, ζήλεια μου, με σένα η καρδιά μου είναι ζωντανή» αλλά και: «Μωρό μου καλησπέρα, σε σκεφτόμουν όλη μέρα . Πήρα να σου πω πόσο σ αγαπώ… γιατί ζηλεύω πολύ, ζηλεύω πολύ, που άλλος σ’ αγκαλιάζει , ζηλεύω πολύ που δίπλα σου πλαγιάζει». Αλίμονο δε, αν πρέπει το αντικείμενο του έρωτα να φύγει! Η πονεμένη καρδιά τραγουδάει: «Αυτή η νύχτα μένει που θα ‘μαστε μαζί, θα φύγεις μακριά μου πριν έρθει το πρωί». Λείπει κάποιες μέρες; «Έφυγες και πήγες μακριά, σύννεφα σκεπάσαν την καρδιά», και όταν το πράγμα παρατραβήξει: « Να ξαναρθείς γιατί μου λείπουνε τα χάδια σου, να ξαναρθείς γιατί μου λείπουνε τα βράδια σου».
Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές κακοπέφτουμε. Μας παραμελούν ή το χειρότερο, πολύ που χέστηκαν για μας! « Δώδεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα, και δεν κατάλαβες ποτέ σου πως περνώ και αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό! Δώδεκα…» Αν βέβαια αυτή η αδιαφορία συνδυάζεται και με οικονομική εκμετάλλευση , τότε δε μένει παρά το τραγουδάκι: « Μού ‘φαγες όλα τα δαχτυλίδια, μ’ έχεις και κοιμάμαι, κοιμάμαι στα σανίδια». Η αναισθησία βέβαια, δεν έχει πολλές φορές όρια και δυστυχώς έρχεται η ώρα να το παραδεχτούμε « Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε, ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα».
Μια κατηγορία μόνη της είναι η περίπτωση Βέμπο: «Και με βαριέται, και μ άλλες πάει και μου τα παίρνει και με χτυπάει… Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου…»!!!
Και αν τύχει βρε παιδί μου- άνθρωποι είμαστε με αδυναμίες- και ερωτευτούμε κάποιον παντρεμένο; «Παντρεμένοι κι οι δυο, έλα σε παρακαλώ. Για σένα πέφτω και στον γκρεμό». Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να μην έχουμε την αντίδραση του προηγούμενου ερωτευμένου που δεν υπολογίζει γάμους και κοινωνικές δεσμεύσεις. Τότε ο έρωτας βαδίζει αντάμα με τις ενοχές : « Ιστορία μου αμαρτία μου, λάθος μεγάλο, είσαι αρρώστια μου , μες τα στήθια μου και πώς να σε βγάλω;» ή «Θέλω να σου πω αντίο, όμως δεν μπορώ, μένω μες το λάθος μου να ζω».
Όμως ,κάποια στιγμή όλα ( ωραία και άσχημα) τελειώνουν. Τότε σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος, έρχεται να μας μπήξει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στην καρδιά. Άλλοτε πολιτισμένα :« Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις, για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις» ή «Θα σε εκδικηθώ να το θυμάσαι, θα σε εκδικηθώ, θα ‘ρχομαι τις νύχτες που κοιμάσαι να σου τραγουδώ» και άλλοτε με χαιρεκακία: « Τώρα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν είσαι που γέλαγες χθες;»
Όλα αυτά βέβαια, ΑΝ υπάρχει σχέση. Διαφορετικά, ο Μπαγιαντέρας με το μπουζουκάκι του, μπορεί να είναι ο καλλιτέχνης για την περίπτωσή μας: «Αχ, παιχνιδιάρα πάψε τώρα τα γινάτια και μη μου κάνεις την καρδούλα μου κομμάτια».
Η δε γυναικεία βερσιόν παρακαλεί είτε με αξιοπρέπεια: « Μη μ’ αποφεύγεις μάτια μου, μη με κοιτάς σαν ξένη, ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη», είτε σέρνεται στα γόνατα, χωρίς να κρατάει τα προσχήματα: « Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω και ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω».
Τα ερωτικά τραγούδια λοιπόν, καρυκεύουν τη ζωή μας με λιγότερο ή περισσότερο πάθος. Και όταν μας φουρτουνιάζει ο έρωτας στα διάφορα στάδια και τις υποπεριπτώσεις του, ακούμε, μουρμουρίζουμε ή τραγουδάμε μαζί με τους αοιδούς, άσματα βουτηγμένα στον πόνο!
Σα να μας σπρώχνει μια αόρατη δύναμη να τον αποτελειώσουμε τον τραυματία εαυτό μας ! Αλλά ας πούμε ότι τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια… Γιατί όμως αυτά τα ερωτικά μπερδέματα, μας ακολουθούν και όταν είμαστε χαρούμενοι; Σε γλέντια, σε πανηγύρια, στα νυχτερινά κέντρα … Μόλις ευφρανθούμε ή το πλέον παράδοξο, μόλις βρεθούμε στο τσακίρ κέφι, οι νταλκάδες και τα αχ βαχ, αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της διασκέδασής μας!
Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Ειρήνη Τζαννάτου
