“Η σημερινή επέτειος, αφιερωμένη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι χαραγμένη στη συνείδησή μας και στην ιστορία μας ως σύγχρονος φάρος των αξιών της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπως και των αγώνων για την υπεράσπισή τους
Άνοιξε τον δρόμο για την πτώση της δικτατορίας, την επιστροφή της χώρας μας στο κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς
Οι σημερινές προκλήσεις για την ποιότητα της Δημοκρατίας στον ελεύθερο κόσμο μάς κρατούν σε εγρήγορση και η καταπίεση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε πολλές περιοχές του κόσμου μάς δημιουργούν το χρέος αλληλεγγύης και υποστήριξης των θυμάτων”
🗨️ Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων
ΔΗΜΟΣ ΣΑΜΗΣ
Ο Δήμος Σάμης τιμά την 50η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που οδήγησε στην τελική πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας. Το μήνυμα και τα συνθήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 που μιλούσαν για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Η ελευθερία, η εμπέδωση της δημοκρατίας, η εξουδετέρωση του φασισμού που ολοένα εμφανίζεται με διάφορες μορφές, η απάλειψη του αυταρχισμού, η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, η οικοδόμηση κοινωνικού κράτους και η ευημερία για όλους είναι δικαιώματα που θεωρούμε κεκτημένα. Ωστόσο, στους καιρούς που βιώνουμε βλέπουμε καθημερινά ότι τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο και παραφράζοντας τα λόγια του Ελύτη μας ξαφνιάζει το πόσο επίκαιρο είναι το παρελθόν.
Η σημερινή ημέρα, λοιπόν, είναι μια καλή ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω στις ιδέες και τις αξίες της εξέγερσης καθώς και στην ανάγκη να τις εντάξουμε στην καθημερινή μας δράση με άξονα τη δημοκρατικότητα, τον σεβασμό της αντίθετης άποψης, την ελευθερία και τον ανθρωπισμό. Το «Πολυτεχνείο», εκτός από σύμβολο, συνιστά παρακαταθήκη και πεδίο για νέους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Αποτελεί δε μια διαρκή υπενθύμιση ότι ένας καλύτερος κόσμος δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται όταν υπερασπιζόμαστε το δίκαιο, όταν υμνούμε τη ζωή και όταν διεκδικούμε τα δικαιώματα μας.
«Σώπα, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Kάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει…» Γιάννης Ρίτσος
Από το Γραφείο Τύπου του Δήμου Σάμης
Φάρος Δημοτική Κίνηση Αργοστολίου
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κροτον κτιστών η ηχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω.
Με την συμπλήρωση 50 ετών από την εξέγερση του Πολυτεχνείου βρίσκει την κοινωνία μας με παράλληλες, ταυτόχρονες κρίσεις και αδιέξοδα.
Διανύουμε το τέλος της εποχής των κοινωνικών εξεργέσεων; – επαναστάσεων;. Η χρήση της λέξης επανάσταση χαρακτηρίζει μόνο στις μέρες μας, τεχνολογικά γεγονότα; η νέοφασιστικά μορφώματα; , στρατιωτικές χούντες; . Όχι λοιπόν οι εξεγέρσεις γίνονται παντού και πάντα, συμβαίνουν δίπλα μας και διασχίζουν το βαθύ κοινωνικό σκοτάδι. Όλοι οι Νοέμβριδες συνεχίζουν να εμπνέουν και να συγκινούν γιατί πρόκειται, για αναπάντητες και πραγματικές ανάγκες και ερωτήματα και παραμένουν ανολοκλήρωτες.
Η σημερινή βαρβαρότητα του καπιταλισμού αναπτύσσοντας τον εαυτό του καταστρέφει τους ανθρώπους και την φύση, που το συντηρούν. Σε επανάσταση, μετατρέπεται όμως μια εξέγερση, την στιγμή που οι καταπιεσμένοι συνειδητοποιούν την δύναμη και την ικανότητα τους να αλλάξουν τον κόσμο, να τον χρωματίσουν με τα χρώματα της ανθρωπινότητας της ελευθερίας της ελπίδας για ισότητα, δικαιοσύνη, και ζωή.
Η επανάσταση είναι η στιγμή που η γραμμηκότητα της ιστορίας σπάει ξαφνικά και όλα γίνονται δυνατά όπως έλεγε ο ποιητής. Γιαυτό και οι επαναστάσεις είναι εργοστάσια ουτοπιών, όσο και να εξορκίζονται είναι η πνοή της ιστορίας. Οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, δεν τελείωσαν, εκτός και αν συμβιβαστουμε με το τέλος της ζωής και της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης, απέναντι σε αυτό το ανθωποκενό που ζούμε. Είναι δύσκολο; – αδύνατο; Δεν θα απαντήσουμε στο ερώτημα εάν δεν το επιχειρήσουμε.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ 2023.
Παυλάτος Νίκος.
Το ΚΚΕ τιμά τα 50 χρόνια από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου
Το ΚΚΕ τιμά τα 50 χρόνια από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ήταν αποκορύφωμα και ώριμος καρπός της αρχικά αργόσυρτης προσπάθειας οργάνωσης της αντιδικτατορικής πάλης που ξεκίνησε από την επόμενη μέρα της επιβολής της δικτατορίας της 21ης Απρίλη, σε συνθήκες βάναυσης κρατικής καταστολής και απαιτώντας θυσίες. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ αφιέρωσαν σε αυτή την προσπάθεια όλες τους τις δυνάμεις, παρότι η δικτατορία βρήκε το Κόμμα οργανωτικά και ιδεολογικά – πολιτικά ανέτοιμο, με διαλυμένες τις Κομματικές του Οργανώσεις από το 1958. Αρνούμενοι να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους και να υποστείλουν τη σημαία της αντίστασης στα κρατητήρια και τα βασανιστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες ή οργανώνοντας την αντιδικτατορική πάλη σε χώρους δουλειάς, εργατογειτονιές, σχολεία και αμφιθέατρα, άλλοι περισσότερο ψημένοι στους ταξικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων και άλλοι κάνοντας τα πρώτα βήματά τους, κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της οργανωμένης εργατικής – λαϊκής πάλης, όταν όλα τα σκίαζε η φοβέρα.
Το ΚΚΕ αισθάνεται ιδιαίτερα περήφανο για την τότε στάση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Τους τιμά απεριόριστα, όπως και όλους τους ριζοσπάστες αγωνιστές, που διώχτηκαν πολύτροπα, προσέφεραν ακόμα και τη ζωή τους στο εργατικό – λαϊκό κίνημα. Οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, κάθε νέος και νέα που δεν χωρά στο σημερινό σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, έχουν πολλά να διδαχτούν από το πρότυπο ζωής τους, όπως και από την επιμονή τους να αντιστέκονται και να δρουν σε συνθήκες παρανομίας. Αυτή η επιμονή αποτέλεσε και τον θεμέλιο λίθο της αντιδικτατορικής πάλης.
Από την πρώτη μέρα της δικτατορίας αναδείχτηκε ως προϋπόθεση για την παραπέρα ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης η σύγκρουση του ΚΚΕ με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που στην πλειοψηφία τους απείχαν από την οργανωμένη μαζική αντιδικτατορική πάλη και με την οπορτουνιστική ομάδα στο εσωτερικό του, που καλλιεργούσε την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και έθετε εμπόδια στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η διάσπαση με την οπορτουνιστική ομάδα στην 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1968) και στη συνέχεια η τιτάνια προσπάθεια για την εκ νέου συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων και η ίδρυση της ΚΝΕ έδωσαν νέα πνοή στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με τη συμβολή δεκάδων αφανών ηρώων το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έστησαν παράνομο εκδοτικό μηχανισμό, που συνέβαλε στην πληροφόρηση και οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης, έδρασαν ως πρωτοπορία στις μικρές και μεγαλύτερες εργατικές, αγροτικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις. Συνιστά διαχρονικό δίδαγμα ότι η ιδεολογική – πολιτική και οργανωτική συγκρότηση και ανάπτυξη του ΚΚΕ αποτελεί όρο για την ανάκαμψη και την αντεπίθεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος σε όλες τις συνθήκες.
Στην πορεία του χρόνου, η δράση των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών ενισχύθηκε από την απόλυση πολιτικών κρατουμένων που στελέχωσαν τις Κομματικές Οργανώσεις (1971-1972) και ακόμα περισσότερο όταν η καπιταλιστική οικονομική κρίση (1973) διέρρηξε τις κοινωνικές συμμαχίες της δικτατορίας με τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας και των μεσαίων στρωμάτων. Έτσι, γύρω από τους πρωτοπόρους της αντιδικτατορικής πάλης, άρχισαν να συγκεντρώνονται όλο και μεγαλύτερες εργατικές – λαϊκές μάζες, οι σποραδικές αντιδικτατορικές ενέργειες πύκνωσαν, μετεξελίχθηκαν σε εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις και άλλες λαϊκές αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, όπως αυτές ενάντια στις απαλλοτριώσεις προς όφελος των εφοπλιστών ή η τεράστια συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου. Αιχμή του αντιδικτατορικού κινήματος εκείνη την περίοδο αποτέλεσε το μαζικό οργανωμένο φοιτητικό κίνημα που κορυφώθηκε με τις καταλήψεις της Νομικής (Φλεβάρης και Μάρτης 1973), με πολύμορφες εκδηλώσεις σε όλα τα πανεπιστήμια και τελικά με τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Η ιδιαίτερη σημασία του Πολυτεχνείου έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι ο φοιτητικός και ευρύτερα νεολαιίστικος ξεσηκωμός συγκέντρωσε άμεσα την ενεργητική αλληλεγγύη χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων και άλλων λαϊκών δυνάμεων στα σημαντικότερα αστικά κέντρα. Οι αγωνιστές του ξεσηκωμού σμπαράλιασαν τα αστικά κηρύγματα περί πολιτικού ρεαλισμού, που επιχειρούσαν να περιορίσουν τα φοιτητικά και εργατικά – λαϊκά αιτήματα στον «στενό ορίζοντα» ανώδυνων για την καπιταλιστική εξουσία επιλογών και αλλαγών. Ταυτόχρονα, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξε ότι ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει μόνο από την οργανωμένη δράση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, ενάντια σε κάθε αναμονή και ψευδαίσθηση ότι οι αλλαγές κορυφών μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων.
Το Πολυτεχνείο «βάφτηκε» στο αίμα, όμως όξυνε τις αντιθέσεις και βάθυνε τα ρήγματα στους κόλπους της δικτατορικής στρατιωτικής ηγεσίας. Η καταστολή των αφυπνισμένων φοιτητικών και εργατικών – λαϊκών μαζών δεν αποτέλεσε ήττα, αλλά προπομπό των επερχόμενων μαχών. Το Πολυτεχνείο όχι μόνο ενταφίασε οριστικά τα σχέδια της λεγόμενης φιλελευθεροποίησης της χούντας, αλλά και «απονομιμοποίησε» τη δικτατορία στη συνείδηση ευρύτερων εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, που δεν συμμετείχαν έως τότε στο αντιδικτατορικό κίνημα. Μαζί με την τραγωδία της Κύπρου, επιτάχυνε την πτώση της δικτατορίας.
Η στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 δεν υπήρξε το έργο κάποιων «αφρόνων αξιωματικών», όπως επιχείρησε έκτοτε να το παρουσιάσει μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου, προκειμένου να «εξαγνιστεί» των ευθυνών της και να αποκρύψει τον πραγματικό στόχο του. Δεν υπήρξε αποτέλεσμα του «κράτους της δεξιάς» ή της παραβίασης της καπιταλιστικής νομιμότητας, όπως αναφέρει για τους ίδιους λόγους άλλη μερίδα των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Η στρατιωτική δικτατορία υπήρξε μία από τις εναλλακτικές μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, που επιλέχτηκε στη βάση των τότε προτεραιοτήτων και των αναγκών της σε σχέση με τον εγχώριο και διεθνή συσχετισμό, πάντα με στόχο τη θωράκιση και διαιώνισή της. Ηταν προϊόν των χαρακτηριστικών και των αδιεξόδων του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και ειδικότερα μετά τον τερματισμό του τρίχρονου ταξικού αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Οι ρίζες της δικτατορίας των συνταγματαρχών βρίσκονταν στην τότε ανάγκη αναμόρφωσης δομών και μηχανισμών του αστικού κράτους, κυρίως της σχέσης παλατιού – κυβέρνησης, αναφορικά με τον έλεγχο του Στρατού. Επίσης, στην ανάγκη αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που είχε εξαντλήσει τις δυνατότητές του στην κρατική και εργοδοτική βία, αλλά και στη χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών μαζών. Παράλληλα, η διαχείριση του Κυπριακού αποτελούσε εστία όξυνσης ενδοαστικών αντιθέσεων και τριγμών, που περιπλέκονταν με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και διαπερνούσαν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα στελέχη του αστικού στρατού. Γι’ αυτό, η «αναστολή» του κοινοβουλευτισμού συζητιόταν και από βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις και από το παλάτι, αλλά τελικά εκτελέστηκε από εκείνο το τμήμα της αστικής τάξης και τις δυνάμεις των συνταγματαρχών που κινήθηκαν με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ταχύτητα.
Η ομάδα των πραξικοπηματιών είχε εκκολαφτεί στο πλαίσιο των μηχανισμών του μεταπολεμικού κράτους και του αστικού στρατού, αλλά και του ΝΑΤΟ, με κεντρικό στόχο τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την καταστολή του κομμουνιστικού και του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Αυτό εξηγεί γιατί η δικτατορία έγινε δεκτή από μεγάλο μέρος του στρατεύματος, από κυρίαρχα τμήματα των Ελλήνων καπιταλιστών και από τις κύριες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κ.λπ.) του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.
Ο τότε ανύπαρκτος «κομμουνιστικός κίνδυνος» αποτέλεσε την επίσημη δικαιολογία της δικτατορίας και ο ανοικτός αντικομμουνισμός την επίσημη ιδεολογία της, αν και η καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος, οι φυλακίσεις και οι εξορίες των κομμουνιστών, η δράση κρατικών και παρακρατικών αστικών μηχανισμών υπήρξαν χαρακτηριστικά της μεταπολεμικής αστικής διακυβέρνησης.
Στις μέρες μας, το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένει τραγικά επίκαιρο. Γιατί η ακρίβεια τσακίζει το ήδη συμπιεσμένο εργατικό – λαϊκό εισόδημα, μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης βασίζεται στην εποχιακή εργασία ή βιώνει τις συνέπειες των «ελαστικών ωραρίων» και όλων των σύγχρονων αντεργατικών τερατουργημάτων και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, ζει σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας και επιδρομής των καπιταλιστικών συμφερόντων στη δημόσια Υγεία και Παιδεία, διόγκωσης του θεσμικού πλαισίου και των πολυπλόκαμων μηχανισμών καταστολής της εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας και των αγώνων της. Ταυτόχρονα, γίνεται όλο και πιο ισχυρό το ενδεχόμενο μιας νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σαν αυτή που συντάρασσε την Ελλάδα και όλο τον καπιταλιστικό κόσμο το 1973.
Αν και πέρασε μισός αιώνας νέων επιστημονικών – τεχνικών επιτευγμάτων, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων συνεχίζει να σκοντάφτει στο γεγονός ότι οι καπιταλιστές εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την ιδιοκτησία των σύγχρονων μέσων παραγωγής, την οργάνωση της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας και της κοινωνίας. Μπορεί η δικτατορία των συνταγματαρχών να παρέδωσε τη σκυτάλη στον αστικό πολιτικό κόσμο, αλλά η δικτατορία του κεφαλαίου παραμένει.
Επίκαιρα παραμένουν και τα συνθήματα «Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ», που κοσμούσαν τις πύλες του Πολυτεχνείου, στη διάρκεια του τριήμερου ξεσηκωμού, δίνοντας το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Σήμερα, οι αλλαγές που έχουν επέλθει στη διάταξη των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών δεν κάνουν τους λαούς λιγότερο ανήσυχους ή περισσότερο ασφαλείς. Αυτό δείχνει η συνεχιζόμενη πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και αυτές της Ρωσικής Ομοσπονδίας στα εδάφη της Ουκρανίας και η γενικότερη διαμάχη ανάμεσα στο ευρωαμερικανικό ιμπεριαλιστικό κέντρο, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη μια και το ευρασιατικό από την άλλη, με επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία, που μπορεί να οδηγήσει σε έναν πιο γενικευμένο πόλεμο. Το ίδιο αποδεικνύει η σημερινή σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ και τους συμμάχους του μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, που ρίχνει κάθε μάσκα του υποκριτικού ενδιαφέροντος των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών για τα ανθρωπιστικά δικαιώματα. Όπως και στην περίπτωση της μαζικής εκτόπισης των Αρμενίων από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, δεν πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση ούτε για κρίση του ανθρωπισμού. Είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού που σαπίζει.
Οι λαοί ήδη βιώνουν τις εφιαλτικές συνέπειες των συγκρούσεων των καπιταλιστών για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Δεν είναι μόνο οι απώλειες στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, αλλά και η φτώχεια που φέρνει ο πόλεμος ως καταστροφή, ως προσφυγιά, ως πολεμική δαπάνη, ως αποτέλεσμα του οικονομικού πολέμου που βιώνουμε.
Το ελληνικό αστικό κράτος (σήμερα με κυβέρνηση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα παλιότερα του ΠΑΣΟΚ) επιδιώκει πάντα τη γεωστρατηγική αναβάθμισή του σε ανταγωνισμό με τη – σύμμαχο στο ΝΑΤΟ – Τουρκία. Σε αυτή την κατεύθυνση πραγματοποίησε νέες συμφωνίες ενίσχυσης της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ, σύναψε «στρατηγική εταιρική σχέση» με τη Γαλλία, υπέγραψε συμφωνίες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ανέχεται τις σφαγές του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας.
Ομως, η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων, θαλάσσιων και εναέριων υπερόπλων, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς συνιστά μαγνήτη της επιθετικότητας των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αυτή είναι που καθιστά τη χώρα μας στόχο αντιποίνων και όχι ο νεαρός Παλαιστίνιος που ύψωσε τη σημαία της πατρίδας του για να διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή του λαού του. Ο πακτωλός χρημάτων, που αντλείται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και δίνεται στο ΝΑΤΟ και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όχι μόνο συνευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση των υποδομών σε Παιδεία – Υγεία κ.λπ., αλλά και δεν θωρακίζει την άμυνα της χώρας, την ασφάλεια και την ειρήνη των λαών της περιοχής.
Αυτό αποδείχτηκε και την περίοδο της δικτατορίας, οπότε σε συνέχεια της πολιτικής των προδικτατορικών κυβερνήσεων η χώρα μπλέχτηκε ακόμα περισσότερο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση της καπιταλιστικής εξουσίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το γεγονός αυτό της εξασφάλισε τόσο τη στήριξη των ΗΠΑ, όσο και τις οικονομικές σχέσεις με τις χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Ωστόσο, οι κατοπινές εξελίξεις, ειδικότερα η τραγωδία της Κύπρου, η τουρκική επέμβαση και η συνεχιζόμενη κατοχή, απέδειξαν τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς οι αστικοί σχεδιασμοί.
Ακόμα, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξε ότι μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είτε σε συνθήκες στρατιωτικής δικτατορίας είτε σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έρχονται ιστορικές στιγμές απότομων ξεπεταγμάτων και ξεσπασμάτων των «κοιμισμένων» μέχρι χτες εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, οι οποίες διεκδικούν, έστω και με μια θολή αντίληψη, γενικότερες αλλαγές που ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες διεκδικήσεις και υιοθετούν πιο ανεβασμένες μορφές πάλης. Το κομμουνιστικό και εργατικό – λαϊκό κίνημα και οι φορείς του πρέπει να είναι προετοιμασμένο πολύμορφα για αυτές τις στιγμές.
Το ΚΚΕ, αντλώντας διδάγματα, έμπνευση και δύναμη από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, συνολικά από την υπερεκατοντάχρονη ιστορική πορεία του, την ιστορία των αλύγιστων της ταξικής πάλης, προχωρά μπροστά, δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, στις μικρές και τις μεγάλες μάχες που δίνει καθημερινά ο λαός μας. Έτσι ώστε, με δυνατό ΚΚΕ και με μαζική εργατική – λαϊκή αντεπίθεση, να ανοίξουμε τον δρόμο για τις ριζικές αλλαγές που απαιτούν οι καιροί, για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας.
Νοέμβρης 2023
Η ΚΕ του ΚΚΕ
Αθήνα, 14 Νοέμβρη 2023
Τιμάμε τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους!
Να σταματήσει τώρα η σφαγή στη Γάζα – Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό!
Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) τιμά τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, που αποτέλεσε κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης του ελληνικού λαού. Η απριλιανή επταετής, στρατιωτική δικτατορία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ακόμη προσπάθεια της αστικής τάξης να θωρακίσει την εξουσία της κατά του λαού. Αποτίνουμε φόρο τιμής σε όλους όσους διώχτηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν στα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ, σε όλους όσοι συνέβαλλαν με κάθε τρόπο στην πάλη του λαού ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα των Συνταγματαρχών.
Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στις αντιιμπεριαλιστικές συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν στις 17 Νοέμβρη σε όλη τη χώρα. Στην Αττική, καλούμε σε συμμετοχή στην αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, την Παρασκευή 17 Νοέμβρη.
Ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά, ο εορτασμός του ηρωικού ξεσηκωμού συμπίπτει με τη σφαγή στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ και τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς συμμάχους του, με την εμπλοκή και της ελληνικής κυβέρνησης.Οι φετινές εκδηλώσεις μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν βήμα καταδίκης της επιθετικότητας και των εγκλημάτων της κατοχής του Ισραήλ, που λαμβάνουν πλέον διαστάσεις γενοκτονίας. Να εκφραστεί δυνατά και μαχητικά η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού και της νεολαίας στον Παλαιστινιακό λαό.
Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής που τον καταδικάζει στη φτώχεια, στην ακρίβεια, που υψώνει ακόμη μεγαλύτερους φραγμούς στην πρόσβαση των λαϊκών οικογενειών στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια , στον πολιτισμό και στην κοινωνική ασφάλιση.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και τα αστικά κόμματα τρέμουν την οργανωμένη λαϊκή πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και στην εμπλοκή της χώρας στους αμερικανονατοϊκούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Εντείνουν την καταστολή απέναντι στο λαϊκό κίνημα προκειμένου να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου. Καταδικάζουμε κατηγορηματικά τις απαράδεκτες διώξεις σε νέους στρατευμένους, επειδή εξέφρασαν τις φιλειρηνικές τους απόψεις ενάντια στην σφαγή του κράτους – δολοφόνου στη Γάζα. Καταδικάζουμε τις προσβλητικές δηλώσεις και τις απειλές ενάντια σε εκπαιδευτικούς που παίρνουν θέση υπέρ του Παλαιστινιακού λαού.
Είναι φανερό ότι ο πανικός τους δεν μπορεί να κρυφτεί! Γίνεται ξεκάθαρο ότι τους τρομάζουν οι μαζικότατες λαϊκές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης όλων των τελευταίων εβδομάδων, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, το γεγονός ότι η νεολαία, οι μαθητές διαδηλώνουν, συζητούν στις σχολικές τάξεις, παίρνουν πολύμορφες πρωτοβουλίες έκφρασης της δικής τους φωνής, με σίγουρο γνώμονα το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού, που αγωνίζεται για να έχει πατρίδα, αλλά κυριολεκτικά δεινοπαθεί με τη γενοκτονία του από το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, με τις πλάτες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.
Γυρνάμε την πλάτη στο σιωπητήριο που η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τα επιτελεία τους επιχειρούν να επιβάλλουν! Δεν θα δεχτούμε να γίνουν κανονικότητα οι εικόνες από τα βομβαρδισμένα νοσοκομεία και σχολεία της Παλαιστίνης, από τις εκατόμβες νεκρών, μεταξύ των οποίων και χιλιάδες παιδιά!
Οι ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι αποτελούν εργαλεία του κεφαλαίου κατά των λαών. Στην πολυετή, αιματοβαμμένη ιστορία τους ευθύνονται για μια σειρά από πραξικοπήματα, πολέμους, επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο. Οι ισχυρισμοί ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ αποτελούν δήθεν παράγοντες «ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας», είναι αβάσιμοι, ανιστόρητοι. Ο λαός μας γνωρίζει καλά ότι αυτοί είναι που φέρουν εγκληματικές ευθύνες για την αμερικανοκίνητη Χούντα στην Ελλάδα, το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο, που ρίχνουν νερό στο μύλο της τουρκικής επιθετικότητας, που προωθούν διχοτομική λύση στο Κυπριακό, που στρώνουν το έδαφος για επώδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, για τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και με το βλέμμα στραμμένο στη συνεκμετάλλευση του φυσικού πλούτου στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο υπό ευρωατλαντική εποπτεία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού φέρουν μεγάλες ευθύνες γιατί εμπλέκουν ολοένα βαθύτερα τη χώρα μας στους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αναλαμβάνοντας επικίνδυνες, επιθετικές πρωτοβουλίες. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η διάθεση των Βάσεων στη Σούδα, στην Ελευσίνα, στη Λάρισα, στην Αγχίαλο κ.α. σε ρόλο υποστηρικτικό για το μακέλεμα του Παλαιστινιακού λαού.
Πενήντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα διδάγματα της λαϊκής πάλης παραμένουν επίκαιρα. Αποδεικνύεται ότι η εξουσία του κεφαλαίου δεν είναι ακλόνητη. Φανερώνεται η αστείρευτη δύναμη του λαϊκού παράγοντα να βγει στο προσκήνιο και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι θα καταφέρουν να σβήσουν τη λαϊκή πάλη, ότι θα καταφέρουν να βάλουν στο μουσείο τα πάντα επίκαιρα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας για “ψωμί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία”, για απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Τιμάμε στην πράξη τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, την αντιδικτατορική πάλη του ελληνικού λαού, δυναμώνοντας τον αγώνα για:
- Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ!
- Να σταματήσει τώρα η σφαγή στη Γάζα! Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας!
- Να εφαρμοστεί η ομόφωνη απόφαση της Ελληνικής Βουλής για αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους! Να σταματήσουν οι απαράδεκτοι εποικισμοί του Ισραήλ! Να απελευθερωθούν όλοι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές! Να αναγνωριστεί το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ!
- Να καταργηθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Βάσεις!
- Να κλείσουν οι αμερικανονατοϊκές βάσεις – ούτε σκέψη για δημιουργία νέων!
Αντιπροσωπεία της ΕΕΔΥΕ θα καταθέσει στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου την Πέμπτη 16 Νοέμβρη 2022, με τόπο συνάντησης το Συνδικάτο Οικοδόμων (Βερανζέρου 1, πλ. Κάνιγγος), στις 5 μ.μ., μαζί με τα εργατικά σωματεία και τους μαζικούς φορείς της Αττικής.
Το Γραφείο Τύπου
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
16/11/23
ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ελληνικός λαός, και η νεολαία, έσπασαν τον γύψο, που οι δικτάτορες έβαλαν στην Ελλάδα, τον Απρίλη του ’67.
Το κυρίαρχο σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αλλά και η απαίτηση για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ συμπύκνωσαν τις διεκδικήσεις και τα οράματα του ελληνικού λαού. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου έγιναν οι συνεχιστές της διαρκούς θυσίας του ελληνικού λαού στο βωμό του αγώνα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Η 17η Νοέμβρη δεν αποτελεί απλώς ένα χρονικό ορόσημο, αλλά προβάλλει την ανάγκη δημιουργίας ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος αφύπνισης των συνειδήσεων, την ανάγκη να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών, για αυτοδιάθεση των λαών, εκδημοκρατισμό και ειρηνική συνύπαρξη. Την ανάγκη να αγωνιστούμε για την προάσπιση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών για έναν κόσμο με ισότητα ευκαιριών και κοινωνική αλληλεγγύη.
Η ΓΣΕΕ μετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης και απόδοσης φόρου τιμής στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Αντιπροσωπεία της κατέθεσε σήμερα στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου ενώ παράλληλα η Συνομοσπονδία καλεί όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κάθε δημοκράτη πολίτη, να λάβουν μέρος στην καθιερωμένη πορεία που θα γίνει στις 17 Νοέμβρη στην Αθήνα προς την Αμερικανική πρεσβεία, αλλά και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου που θα πραγματοποιηθούν σε άλλες πόλεις της χώρας. Η συμμετοχή όλων να αποτελέσει τη δέσμευση για συνέχιση και ενίσχυση των διεκδικήσεων.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
