ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
Επιτυχημένη εκδήλωση γα την παρουσίαση του βιβλίου “Το Παλαιστινιακό ζήτημα: Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του”
Μ. Αντύπας: “Το δίκιο δεν μετριέται με την ισχύ των όπλων, αλλά με το μπόι των λαών”
Μια ξεχωριστή εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου «Το Παλαιστινιακό ζήτημα: Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του», πραγματοποίησε το απόγευμα της Κυριακής, η Επιτροπή Ειρήνης Κεφαλονιάς – Ιθάκης, στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου.
Στο χώρο παραβρέθηκε λαϊκός κόσμος κάθε ηλικίας, ενώ φιλοξενήθηκε έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Η ελπίδα ανθίζει στη Γάζα», που κέρδισε τα βλέμματα και το ενδιαφέρον των παριστάμενων, δουλειά του Παλαιστίνιου φωτογράφου Ιμπραήμ Ισάμ, ο οποίος ζει στη Λωρίδα της Γάζας.
Στο χαιρετισμό της, πρόεδρος της Επιτροπής, Σοφία Ποταμιάνου, αφού αναφέρθηκε στη σημερινή διεθνή κατάσταση με την όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ Και την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αναφέρθηκε και στο Παλαιστινιακό ζήτημα, στις “μυλόπετρες” που βρίσκεται ανάμεσά τους και ο παλαιστινιακός λαός, υπογραμμίζοντας και την ανάγκη συνέχισης έκφρασης της αλληλεγγύης προς αυτόν.
Την παρουσίαση του βιβλίου, πραγματοποίηση ο ιστορικός Μηνάς Αντύπας, όπου αφού αναφέρθηκε στα γεγονότα που έφτασαν το Παλαιστινιακό ζήτημα ως την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, μέσα από την ιστορία του από τον προηγούμενο αιώνα, μεταξύ άλλων υπογράμμισε:
“Στον «πυρήνα» του Παλαιστινιακού ζητήματος βρίσκεται ο απάνθρωπος και ανθρωποφάγος τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του σύγχρονου κόσμου, το σύστημα αυτό εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που ονομάζουμε καπιταλισμό. Γιατί, πράγματι, είναι η εγγενής, διαρκής και ακόρεστη ανάγκη του καπιταλισμού για ολοένα και περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, αγορές και φτηνά εργατικά χέρια, που γεννά συνεχώς αδυσώπητους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, παρεμβάσεις και επεμβάσεις, συγκρούσεις και πολέμους. Σε αυτά, διαχρονικά, εντάσσονταν και εργαλειοποιούνταν μια σειρά από θρησκευτικές, φυλετικές ή εθνοτικές διαφορές ανά τον κόσμο, με καταστροφικά ωστόσο αποτελέσματα για όλους τους λαούς οι οποίοι, επί της ουσίας, ούτε είχαν ούτε έχουν ποτέ κάτι να χωρίσουν αναμεταξύ τους”.
Στάθηκε, αναλυτικά, σε σειρά γεγονότα που εξηγούν τα συγκεκριμένα ζητήματα, στο ρόλο των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και σε άγνωστες πτυχές, μεταξύ των οποίων την δράση Ισραηλινών και Παλαιστινίων απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς, σημειώνοντας σε άλλο σημείο: “Το βιβλίο όμως αναδεικνύει – και πραγματικά μία από τις μεγαλύτερες συμβολές του είναι αυτή – την στάση και άλλων φωνών, εντός και εκτός Ισραήλ. Ιδιαίτερα στέκεται στην ιστορική πορεία του «άγνωστου» φιλειρηνικού κινήματος του Ισραήλ, στέκεται στην ιστορική πορεία του επίσης «άγνωστου» Κομμουνιστικού Κόμματος της Παλαιστίνης. Σκεφτείτε, φίλες και φίλοι, πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε αυτές τις κρίσιμες λεπτομέρειες της ιστορίας ώστε να μην θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός του σιωνισμού και της Χαμάς.
Σε συνθήκες, λοιπόν, εθνικιστικής-σοβινιστικής έξαρσης, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Παλαιστίνης και το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ υπήρξαν διαχρονικά ο σημαντικότερος πολιτικός πόλος συνάντησης και κοινής πάλης ανάμεσα στους Εβραίους και Παλαιστινίους εργαζομένους του Ισραήλ. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως οι δύο λαοί, όχι μόνο μπορούν να συνυπάρχουν, αλλά και να παλεύουν μαζί, για τα κοινά τους προβλήματα, για τις κοινές τους ελπίδες”.
Και ειδικά για το σήμερα, την ανάγκη στήριξης του παλαιστινιακού λαού, απέναντι στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ανάμεσά τους και της ελληνικής κυβέρνησης και όσων κομμάτων στηρίζουν αυτές τις συμμαχίες της αστικής τάξης της Ελλάδας, υπογράμμισε:
“Δεν αρκεί απλά και μόνο να λέει κανείς ότι είναι με την ειρήνη γενικά και αόριστα. Εξάλλου πολλά λόγια είναι φτηνά και εύκολα ξοδεύονται. Πρέπει να αγωνίζεται για αυτή. Πολύ περισσότερο, στην περίπτωση της Παλαιστίνη, δεν αρκεί απλά να λέγεται ένα «ανακωχή τώρα» ούτε να υπάρχει ποσόστωση στο πόσο στηρίζουμε τους Παλαιστίνιους και πόσο δίκιο έχει το Ισραήλ. Αντίθετα ο πραγματικός φιλειρηνιστής, ο πραγματικός σύμμαχος του λαού της Παλαιστίνης πρέπει να απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα: Να σταματήσει κάθε εμπλοκή της χώρας μας σε αυτό τον πόλεμο. Να εφαρμοστεί επιτέλους η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, που ψηφίστηκε μεν από την ελληνική βουλή το 2015, αλλά έκτοτε έμεινε στα χαρτιά. Να τερματιστεί άμεσα – και πραγματικά – ο πόλεμος, η κατοχή, οι εποικισμοί του Ισραήλ. Να επιστρέψουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στις πατρογονικές τους εστίες. Να συγκροτηθεί τώρα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με βάση τις σχετικές εδώ και δεκαετίες αποφάσεις του ΟΗΕ”.
Και σε άλλο σημείο δήλωσε: “Τα εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού είναι διαρκή. Όπως διαρκής είναι όμως και η δίψα του για λευτεριά. Η ανθεκτικότητα του παλαιστινιακού λαού απέναντι στη βαρβαρότητα, η επιμονή του στη διεκδίκηση των δικαίων του, του τόπου του, είναι πράγματι αξιοθαύμαστα.
Πλάι του, ως μοναδικό αντίβαρο σε ένα διεθνές σύστημα που κόβει και ράβει τα πάντα στην προσκρούστρια κλίνη του κόστους και του κέρδους των λίγων, εχόντων και ισχυρών, στέκεται η διαρκής, επίμονη και μαχητική αλληλεγγύη των λαών του κόσμου, που καθ’ όλο αυτό το διάστημα δεν έπαψαν να βγαίνουν μαζικά στους δρόμους διατρανώνοντας πως «Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά – Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά»! Ανάμεσά τους, και αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία, και χιλιάδες Εβραίοι, ιδιαίτερα νέοι, που σπάνε τη σιωπή και αμφισβητούν πλέον ευθέως το κυρίαρχο αφήγημα δικαιολόγησης της εγκληματικής δολοφονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ.
Το δίκιο δεν μετριέται με την ισχύ των όπλων, αλλά με το μπόι των λαών. Και οι λαοί έχουν αποδείξει, ξανά και ξανά, πως όταν ορθώνουν ανάστημα, μπορούν πράγματι να κατακτήσουν τα πάντα”.
Τέλος και με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας, ο ομιλητής επεσήμανε πως πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη του πείσματος, του ηρωισμού, της υπεράνθρωπης αντοχής και της ακατάβλητης αντίστασης του λαού της Γάζας, που ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες, μέσα στα χαλάσματα, καταφέρνει να ανθίζει η τέχνη και ο πολιτισμός κάνοντας γνωστό σε όλο τον κόσμο το δράμα που βιώνει.
